Είναι Ο Βερνίκος Το Χειρότερο Πράγμα Στην Ελληνική Τηλεόραση;
Ο ισόβιος σπορτκάστερ της δημόσιας τηλεόρασης δεν αντέχεται

Πάντα πίστευα ότι το χειρότερο πράγμα που δείχνει η ελληνική τηλεόραση δεν ήταν τα ριάλιτι, τα μεσημβρινά παζάρια ανθρώπινου πόνου ή τα μεταμεσονύκτια freak shows - πάντα θεωρούσα χειρότερες τις εκπομπές με τους διασήμους που μαζεύονται σε ένα πλατό και τραγουδάνε και χορεύουν τσιφτετέλια. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στην τηλεόραση (ή στο σύμπαν), και μετά κάθομαι να παρακολουθήσω έναν αγώνα στη δημόσια τηλεόραση και θυμάμαι πως υπάρχει: Ο Κώστας Βερνίκος.




Δεν υπάρχει αμφιβολία: Ο Κώστας Βερνίκος είναι με διαφορά ο χειρότερος σπορτκάστερ της ελληνικής τηλεόρασης, ίσως ο τελευταίος μιας γενιάς δημόσιων υπαλλήλων που για κάποιο λόγο βρέθηκαν να μεταδίδουν αγώνες στο λαό αντί να του βγάζουν πιστοποιητικά στο ΙΚΑ της περιοχής του. Ήταν μια γενιά περήφανη, που περιλαμβάνει λαμπρές φυσιογνωμίες όπως τον Στράτο Σεφτελή, τον Παύλο Γερακάρη, τον Αλέκο Θεοφιλόπουλο και, ναι, το Μανώλη Μαυρομάτη, ανθρώπους που μπορεί να μην είχαν σωστές φωνές, καλή άρθρωση, γνώση του αντικειμένου, ένστικτο, πνεύμα ή ταλέντο, αλλά είχαν κάτι άλλο (τύχη; βύσμα;) και χάρις σ' αυτό βγήκαν στην τηλεόραση. Ο Βερνίκος είναι καρμπόν: Αντιτουριστικός, με πολύ περιορισμένες γνώσεις του ποδοσφαίρου (οι περισσότερες εγκυκλοπαιδικές, και εντελώς αδιάφορες), χαρακτηριστική δυσκολία να αναγνωρίσει τους ποδοσφαιριστές των ομάδων και να προφέρει σωστά τα ονόματά τους, και ακατάβλητη άγνοια του πότε πρέπει να περιγράψει τι γίνεται στο γήπεδο και πότε να εξιστορήσει την ιστορία της γέννησης του ποδοσφαιριστή που χτύπησε το κόρνερ τέσσερα λεπτά πριν, μια παγωμένη νύχτα του Δεκέμβρη το '77 στο Βλαδιβοστόκ.



Τον άνθρωπο δεν τον ξέρω, δεν έχω προσωπικά μαζί του, μπορεί να είναι γλυκύτατος και αξιοπρεπέστατος, μπορεί να δίνει τα λεφτά από όλες του τις δουλειές σε φιλανθρωπίες και στον ελεύθερο χρόνο να σώζει παγιδευμένες γατούλες σε δέντρα, αλλά στο πεδίο επαφής μου μαζί του, στη μετάδοση ποδοσφαιρικών αγώνων, δεν αντέχεται. Δεν αντέχεται. Κι έχει πάρει εργολαβία όλους τους μεγάλους ποδοσφαιρικούς αγώνες, χάρη στους αυστηρά αξιοκρατικούς κανόνες που επικρατούν στη δημόσια τηλεόρασή μας, οπότε τον τρώω στη μάπα πολύ περισσότερο από όσο θα ήταν ανθρώπινα αποδεκτό, σύμφωνα με τις Συνθήκες της Γενεύης.



Και πια είναι κάτι οργανικό, δεν είναι απλά θέμα μιας αλληλουχίας συμβάντων. Χθες, ας πούμε, κατά τη διάρκεια του τελικού του Champions League είναι πιθανό να μην είπε όσες κοτσάνες λέει συνήθως, καθώς είχε και παρτενέρ τον Κατσαρό, και μίλαγε λιγότερο. Δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος, ήμουν και απασχολημένος να χύνω χολή εναντίον του στο twitter, για δικούς μου ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Δεν έχει σημασία όμως. Είναι πλέον ένστικτο, σαν τα σκυλιά του Παβλόφ. Κάθε φορά που ακούω τη φωνή του μου δημιουργείται ένας εκνευρισμός, μια ένταση, χάνω τη συγκέντρωσή μου στο εκάστοτε αθλητικό γεγονός, τη βλέπω να μεταμορφώνεται σε θυμό, προκαταβολικά, για τις βλακείες που θα υποστώ πολύ γρήγορα.



Και το κακό, βέβαια, είναι ότι σωτηρία δεν υπάρχει. Κανένας δεν τον κουνάει από εκεί. Κανένας δεν νοιάζεται που ο τύπος αυτός μετέδωσε την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από την Εθνική Ελλάδος, τον πιο αδιανόητο αθλητικό θρίαμβο στα ελληνικά χρονικά, και στα κλιπάκια που 'χουν περάσει στην ιστορία από το συμβάν η φωνή του έχει αντικατασταθεί με ενός άλλου, από το ραδιόφωνο, για να μην αμαυρωθεί η μνήμη.




Κατά συνέπεια, η λύση του προβλήματος που λέγεται Βερνίκος και επιδρά κατευθείαν στα ευαίσθητα νεύρα μου, δεν μπορεί παρά να είναι η ίδια με τη λύση του δημοσιονομικού της χώρας: Άρση της μονιμότητας των δημόσιων υπαλλήλων τώρα!



Ευχαριστώ.